1909. W miejsce dotychczas pracującej turbiny zabudowano nowszą turbinę wodną Francis'a, która również służyła do napędu prądnicy.

1912. W hucie wybudowano nowy oddział produkcyjny - warsztaty mechaniczne. Program produkcyjny tego oddziału obejmował wagony wąskotorowe - towarowe, wagony specjalne - wąskotorowe dla wojska, rozjazdy kolejowe - wąskotorowe oraz obrotnice i przesuwnice wagonowe.

1913. W hucie pracuje walcownia bazująca na wsadzie z Huty „Pokój" - stal lana oraz na wsadzie własnym -stal zgrzewana pudlarska.

1914. W czasie I wojny światowej w hucie wybudowano warsztaty do budowy armat oraz kuźnię matrycową z młotami spadowymi 0,5; 07; 1,0; 1,5; 2,0 i 3,0 tony. Rozpoczęto produkcję rozjazdów kolejowych normalnotorowych oraz produkcję podwozi do armat i miotaczy min.

1916. W hucie oddano do użytku kotłownię z kominem o wysokości 96 m; na wysokości około 30 m tego komina ulokowano zbiornik wodny o pojemności użytkowej 80 m3. Wybudowano podstację elektryczną oraz zainstalowano nową turbinę o mocy 2000 kW.

1919. Następuje bardzo poważna rozbudowa kuźni w oparciu o parowe młoty matrycowe, kuźniarki, prasy do gratowania, młoty powietrzne do kucia swobodnego oraz prasy do produkcji akcesoriów kolejowych.

1920. W hucie wygaszono ostatnie piece pudlarskie.

1921. W nocy z 2 na 3 maja huta zostaje zajęta przez oddziały powstańcze pod dowództwem kpt. K. Brandysa. W czasie III Powstania Śląskiego w hucie zmontowano pociągi pancerne: Tadek Ślązak, Zygmunt Powstaniec, Nowak (oraz, prawdopodobnie, Testard).

1926. W wyniku połączenia dwóch głównych koncernów niemieckich na Górnym Śląsku - „Oberbedarf' i
„Obereisen" powstał nowy koncern pod nazwą Yereinigte Oberschlesische Huttenwerke (VOH) A.G., w skład którego weszła również Huta Zawadzkie.

1928. Rozpoczęto budowę rozjazdów kolejowych normalnotorowych z szyn S-49.

1930. W styczniu tego roku wstrzymano jeden ciąg walcowni drobnej, której produkcję przeniesiono do Huty Łabędy, a w lipcu wstrzymano walcownię średniodrobną. Walcownia gruba pracowała z przerwami.

1933. Profil produkcyjny huty zostaje przestawiony na zbrojeniowy.

1934. W grudniu tego roku uruchomiono w hucie ciągarnię i łuszczarnie prętów 0 6 do 0 120 mm.
W hucie, zatrudniającej 1300 pracowników, funkcjonują następujące wydziały:
-walcownia z czterema ciągami walcowniczymi i ciągamią prętów
-wydz. rozjazdów kolejowych
-wydz. kuźni matrycowej
-wydz. środków transportu
-wydz. naprawczy z warsztatami

1935. Zapoczątkowano produkcję rur stalowych bez szwu. Nazwę miejscowości Zawadzkie zmieniono na "Andreashutte" (na razie jedynie w oficjalnym wykazie miejscowości - do faktycznej zmiany nazwy doszło rok później).

1936. Następuje modernizacja kuźni; zainstalowano młoty 0,1; 0,2; 04; 0,8; 1,5 i 30 ton. Przystąpiono do kucia stali jakościowych. Do zmiany nazwy Zawadzkie na Andreashutte doszło przed obchodami 100-lecia huty; uroczystość jubileuszowa odbyła się 20 września.

1939. W latach 1939-1945 następuje dalsza rozbudowa i modernizacja kuźni. Zainstalowano w niej kuźniarkę 2000 ton, prasę 2650 ton, młoty spadowe 8; 18 i 25 ton oraz młot przeciwbieżny 35 ton. Uruchomiono nowe piece pokraczne i obrotowe oraz prasy do gratowania. Wybudowano wydział obróbki cieplnej. Powstał wydział budowy przyczep samochodowych, a także nowoczesne warsztaty mechaniczne.

1941. Rozbudowano oddział obróbki cieplnej do ulepszania elementów kutych i ciągnionych. Wybudowano nowe generatory gazowe. Rozbudowano również warsztaty mechaniczne do obróbki wiórowej. Na przełomie czerwca i lipca zmieniono nazwę huty z „Zawadzki-Werk" na „Andreashiitte".

1945. 20 stycznia wojska Armii Czerwonej wkraczają do Zawadzkiego. Niemal wszystkie urządzenia w hucie zostają zdemontowane i wywiezione, l sierpnia teren huty (puste i zdewastowane hale) został przekazany grupie operacyjnej Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Skala zniszczeń jest tak ogromna, że zapada decyzja o likwidacji zakładu i przeznaczeniu jego terenu pod składowisko złomu. Zaangażowanie i determinacja 100-osobowej załogi przyczyniają się do tego, że decyzja o likwidacji zakładu zostaje zmieniona. W grudniu tego roku Huta ,Andrzej" uruchomiła pierwszą powojenną produkcję - remont wagonów kolejowych. Miejscowość wraca do nazwy Zawadzkie.

1946. Produkcja huty ogranicza się do montażu rozjazdów kolejowych normalnotorowych z szyn S26 i S42 oraz do remontu wagonów kolejowych. Załoga huty liczy 775 pracowników. Zakład wraca do nazwy Huta Andrzej.

1947. Uruchomiono wydział kuźni - wyremontowano i zainstalowano stare młoty ze złomu - 2,7 i 6,0 ton.
Huta zatrudnia 1048 pracowników.

1948. Uruchomiono wydział blaszankarni oraz ciągłą produkcję rynien potrząsalnych dla górnictwa. W tym czasie uruchomiono ambulatorium przyzakładowe. Huta wchodzi w skład Gliwickich Zakładów Hutniczych.

1949. Uruchomiono wydział odlewni żeliwa, matrycowni i remontowy oraz produkcję wózków wąskotorowych. W marcu tego roku utworzono „Klub Wynalazców" - pierwszy w Polsce - który przemianowano później na Klub Techniki i Racjonalizacji.

1950. Uruchomiono produkcję stojaków kopalnianych typu Gerlach. Zakończono odbudowę wypalonego
budynku, późniejszego Zakładowego Domu Kultury.
W hucie pracuje 1800 osób.

[wróć]